GLP-1 + GIP 5 mg

GLP-1 + GIP to polipeptyd bliźniaczo podobny do znanego ostatnimi czasy leku – tirzepatyd. (Gastric Inhibitory Polypeptide; Polipeptyd hamujący żołądek), stworzony z myślą o osobach borykających się cukrzycą typu II oraz z niealkoholowym stłuszczeniem wątroby.

Zbudowany jest z łańcucha 39 aminokwasów, a jego masa molekularna wynosi 4813,527 g/mol, co czyni go dość dużym peptydem i ogranicza jego stabilność w warunkach wyższej temperatury. GLP-1 + GIP-1 stymuluje wyrzut insuliny przez łączenie się z receptorami GIP i GLP-1 trzustki. W miarę dłuższego czasu jego stosowania GIP i GLP-1 zwiększa stężenie adiponektyny (białko regulujące przemiany metaboliczne) nawet o 26% [1].
GLP-1 hamuje odczuwanie głodu, obniża poziom insuliny oraz zwiększa wrażliwość na insulinę. Przekłada się to na znaczący spadek masy ciała, poprawę tolerancji na glukozę oraz obniżenie poziomu ryzyka chorób sercowo-naczyniowych.

JAK DZIAŁAJĄ ANALOGI GLP-1

W najprostszym ujęciu zwiększają one wyrzut insuliny z trzustki, tym samym regulując poziom glukozy we krwi. Badania wykazują, że osoby dotknięte cukrzycą typu II, po 6-miesięcznym okresie stosowania GLP-1 + GIP odnotowują 2,4% spadek wartości hemoglobiny glikowanej HbA1c. Wskazuje ona uśredniony poziom cukru we krwi w ostatnich miesiącach. Wprost proporcjonalnie do zastosowanej dawki – zmieniała się też masa ciała (poziom tkanki tłuszczowej) osób, które stosowały tirzepatide. Im wyższa dawka, tym większy spadek masy ciała [2].

Mechanizm działania analogów GLP-1 (jak np. znany tirzepatide lub ozempic) nie opiera się jedynie o poprawę produkcji insuliny. Badania wykazują, że środki te poprawiają funkcjonowanie komórek beta trzustki, odpowiedzialnych za produkcję insuliny. Co ważne, badania wykazują, że analogi GLP-1 mogą zwiększać efektywność procesowania insuliny przez komórki beta. Jednocześnie wpływa to na ich obciążenie (to bardzo ważne w rozumowaniu przejścia cukrzycy typu II w cukrzycę typu I oraz samo w sobie spowalnia rozwój cukrzycy typu II).

Istotnym jest, że analogi GLP-1 zwiększają produkcję insuliny w sposób zależny od stanu glikemii. Przekłada się to na to, iż na czczo, analogi GLP-1 obniżają poziom insuliny. Tym samym przyczyniając się do poprawy wrażliwości insulinowej tkanek obwodowych. Innym pozytywnymi aspektem stosowania analogów GLP-1 jest obniżenie poziomu glukagonu na czczo, co również sprzyja wyrównaniu glikemii [3].

PRZEWAGA GLP-1 + GIP NAD INNYMI ANALOGAMI GLP-1

Produkt jest podwójnym agonistą receptora GIP oraz receptora GLP-1 (glucagon-like peptide-1). Receptory te wydają się oddziaływać synergicznie pod kątem zaburzeń metabolicznych, efektywniej niż sami agoniści GLP-1, których zastosowanie już na ten moment jest zatwierdzone jako metoda terapii cukrzycy typu 2 oraz otyłości. GLP-1 posiada wyższy stopień powinowactwa receptorowego do receptora GIP niż do receptora GLP-1.

GIP, który również nazywany jest insulinotropowym polipeptydem, syntezowany jest endogennie w jelicie cienkim. Wiążę się on z receptorem GIP i redukuje wytwarzanie kwasu solnego jednocześnie stymulując produkcję insuliny. Ta druga funkcja jest głównym powodem, przez który organizm po posiłkowo zwiększa produkcję insuliny. Receptory GLP-1 znajdują się nie tylko w trzustce, ale również w mózgu. Podobnie jak GIP, GLP-1 stymuluje produkcję insuliny. Aktywacją receptora GLP-1 zarówno zwiększa syntezę insuliny, jak i jej wyrzut – co stało się podstawą zainteresowania wokół analogów GLP-1 i ich rozwoju.

W mózgu stymulacja receptora GLP-1 hamuje łaknienie.

Wspomniana wcześniej dualna natura GLP-1 pod kątem stymulacji receptorowej – GIP oraz GLP-1 – jest tym, co daje mu przewagę nad innymi analogami GLP-1. Sama stymulacja receptora GLP-1 na poziomie genetycznym wpływa na zwiększenia czasu przeżywalności komórek beta trzustki. Prowadzi to do ich efektywniejszej sekrecji insuliny [4]. Badania wykazują, że GLP-1 GIP oddziałuje z analogiczną siłą stymulacji jak GIP na poziomie receptora GIP. Jednak w przypadku receptora GLP-1 faworyzuje produkcję cAMP ponad beta-arestyną, co przekłada się na to, że w porównaniu do innych agonistów GLP-1 – endogennych oraz syntetycznych – GLP-1 wykazuje jeszcze wyższy poziom aktywacji receptora GLP-1 [5]. Te różnice powodują, że GLP-1 znacząco popoprawia wytwarzanie insuliny. Zwiększa odczuwanie sytości oraz redukuje produkcję cytokin prozapalnych przez adipocyty.

GLP-1 GIP wieloetapowo reguluje poziom insuliny, m.in. przez podnoszenie poziomu adiponektyny [6]. Jest to białko, które w dużym stopniu wpływa na metabolizm kwasów tłuszczowych, glukozy i wpływa ochronnie na naczynie krwionośne. Jego obniżony poziom obserwuje się u osób z zaburzeniami metabolicznymi, niealkoholowym stłuszczeniu wątroby przy nadciśnieniu tętniczym czy chorobie wieńcowej, arteriosklerozie. Podniesiony poziom adiponektyny redukuje namnażanie się adipocytów. Zwiększa wydatkowanie energetyczne przez korzystny wpływ na mitochondria komórkowe.

HAMOWANIE ŁAKNIENIA

Poza tym, że GLP-1 GIP hamuje łaknienie oddziałując na receptor GLP-1 w mózgu, robi to również poprzez opóźnienie opróżniania żołądka. Efekt ten jednak ustaje wraz ze zwiększaniem dawki. Jest to skutkiem zjawiska zwanego tachyfilaksją, czyli częściową adaptacją na substancję na skutek braku przerw w jej podaży. Sposobem na obejście tego jest utrzymywanie przez 4 tygodnie niskiej dawki i dopiero potem jej zwiększanie. Poprzez dłuższy czas opróżniania żołądka, GLP-1 – jak i inne analogi GLP-1 – potęgują odczuwanie nasycenia pokarmem. Hamując w ten sposób łaknienie i przyczyniając się do obniżonej konsumpcji pokarmów, co prowadzi do redukcji masy ciała.

Często stosowany z 5-Amino-1MQ 30 kapsułek

EFEKTYWNOŚĆ GLP-1 + GIP NA UTRATĘ MASY CIAŁA VS. INNE ANALOGI GLP-1

Porównanie efektywności GLP-1 GIP względem innych analogów GLP-1 wykazało ogromne różnice. Zwłaszcza działanie jest mocno widoczne w ich długofalowym zestawieniu porównującym wpływ na masę ciała. GLP-1 GIP wyraźnie pozwalał utrzymać obniżoną masę ciała. Pozostałe analogi GLP-1 powodowały jej wzrost w ogólnym rozrachunku [2] (co może być wynikiem desensytyzacji GLP-1R w mózgu i zwiększonym łaknieniem po odstawieniu analogów GLP-1). Spadek masy ciała przy użyciu GLP-1 był zależny względem jego dawki.

Wydaje się, że mechanizm GIP związany jest z efektywnością GLP-1 pod kątem utraty masy ciała i jej utrzymania w długim terminie. GIP bezpośrednio moduluje wrażliwość insulinową adipocytów, co przekłada się na zwiększenie aktywności adiponektyny. To z kolei przekłada się na spadek produkcji cytokin prozapalnych przez adipocyty (ma to znaczenie również w wielu chorobach jak aktywacja komórek tucznych prowadząca do zwiększonego uwalniania histaminy).

Aktywacja ścieżek GIP w centralnym układzie nerwowym reguluje ośrodki podwzgórza. Głownie wpływa na te odpowiedzialne za odczuwanie sytości po posiłkowej, co prowadzi do redukcji odczuwanego głodu i spożycia pokarmów. To z kolei przekłada się m.in. na lepszą kontrolę gospodarki glukozy oraz redukcji masy ciała. Wydaje się, że przewaga GLP-1 GIP nad innymi analogami GLP-1 pochodzi z jego własności regulacji adiponektyny w tkance tłuszczowej oraz przez hamowanie łaknienia przez pobudzenie receptora GIP w podwzgórzu [10].

OCHRONNY WPŁYW NA UKŁAD SERCOWO-NACZYNIOWY

GLP-1 + GIP przez swój wpływ na adiponektynę wpływa korzystnie na układ sercowo-naczyniowy. Obniżony poziom tego białka jest powiązany z arteriosklerozą, otyłością (otyłość obniża adiponektynę), chorobami serca. Badania na osobach z cukrzycą typu II, które stosowały GLP-1, wykazały poprawę parametrów lipidowych – obniżenie trójglicerydów, apoC-III [11]. Przełożyło się to na obniżenie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. W dodatku adiponektyna posiada własność podnoszenia wartości cholesterolu HDL, obniżenie wartości trójglicerydów, co przekłada się na mniejsze ryzyko chorób serca.

Zwiększona aktywność adiponektyny wynikać może też z poprawy jakości żywienia, zwiększonej aktywności fizycznej i jest też tym, co cechuje leki obniżające wartości lipidowe [12]. GLP-1 + GIP wykazuje podobne benefity. Analogi GLP-1 zmniejszają ryzyko chorób sercowo-naczyniowych dwojako. Po pierwsze przez omawiany wyżej wpływ na zmniejszenie ciśnienia tętniczego, poprawę lipidogramu, spadek masy ciała (tkanka tłuszczowa). Po drugie przez adiponektynę, która zmniejsza stany zapalne i poprawę parametrów śródbłonka [13].

Pod kątem poprawy funkcjonowania śródbłonka, analogi GLP-1 wykazują wpływ na relaksację naczyń krwionośnych. Działanie to zmniejsza ciśnienie tętnicze [13]. Efekt ten zdaje się uzyskiwany ekspresją genu eNOS odpowiedzialnego za produkcję tlenku azotu. Co ciekawe, efekt ten prawdopodobnie jest silniejszy nawet u osób, które borykają się z chorobami serca czy zaburzeniami metabolicznymi.

W kontekście ograniczania stanów zapalnych, analogi GLP-1 cechują się szerokim spektrum działania. Przyczyniają się do takiego stanu rzeczy, m.in.: ograniczenie sygnalizacji NF-kB, spadek aktywności MMP-9, zahamowana produkcja cytokin prozapalnych, czy spadek aktywności makrofagów. Co ciekawe, efekty te zdają się utrzymywać nawet 3 miesiące po jednorazowej dawce [13]. Z tego powodu tirzepatide jest rozpatrywany jako środek terapeutyczny dla osób po zawale serca i obecnie prowadzone są dalsze badania mające na celu określić jego skuteczność w tej materii [14].

PODSUMOWANIE działania peptydu:

• Hamuje łaknienie
• Bardzo wysoka skuteczność w redukowaniu masy ciała
• Utrata masy ciała jest wprost proporcjonalna do zastosowanej dawki
• Jego użycie prowadzi do spadku masy ciała, głównie przez znaczną redukcję apetytu
• Wyróżnia się na tle innych analogów GLP-1 aktywnością względem receptora GIP,
• W przeciwieństwie do innych analogów GLP-1, długotrwale prowadzi do spadku masy ciała,
• Poprawia własności metaboliczne,
• Znacząco poprawia tolerancję na glukozę i produkcję insuliny,
• Usprawnia funkcje komórek beta trzustki,
• Redukuje trójglicerydy i podnosi poziom cholesterolu HDL,
• Wielostopniowo działa ochronnie na układ sercowo-naczyniowy,
• Zwiększa produkcję tlenku azotu,
• Jednorazowa dawka ogranicza na 3 miesiące procesy zapalne,
• W temperaturze od 2 do 8 stopni Celsjusza GLP-1 + GIP może być przechowywane do 24 miesięcy.

SKUTKI GLP-1 + GIP UBOCZNE UKAZANE WEDŁUG BADAŃ:

• Mdłości (można uniknąć zaczynając od odpowiednio mniejszej dawki),
• Wymioty (można uniknąć zaczynając od odpowiednio mniejszej dawki),
• Biegunki (można uniknąć zaczynając od odpowiednio mniejszej dawki),
• Brak apetytu,
• Spadek masy ciała,
• Bardzo rzadko prowadzi do hipoglikemii.

BIBLIOGRAFIA

Działanie GLP-1+GIP

1. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33236115/
2. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7843845/
3. https://dom-pubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/dom.13979